De bioscoopzaal is half gevuld. Er draait een film over Holocaust ontkenning. Feiten en cijfers worden onderzocht. In Auschwitz raakt de hoofdpersoon van streek omdat haar advocaat objectief probeert te onderzoeken, terwijl zij vindt dat een meten is weten mentaliteit respectloos is in een oord waar zoveel geleden werd. Ze staan tegenover elkaar op het ingestorte dak van een van de gaskamers. Precies dan komt een oude vrouw de donkere filmzaal binnen, schuifelt naar de rij waar ik op de eerste stoel zit. Ze maakt aanstalten om bovenop mij te gaan zitten. 'He, mevrouw, ik zit hier', zeg ik zachtjes. 'Nee,' zegt ze 'dat kan niet, dit is rij 5, stoel 1. Mijn stoel'. 'Nou ja', fluister ik, dan sta ik op en zoek een andere stoel. Waarom? Vanwege een ingebakken respect voor een vrouw van haar leeftijd, die wellicht met een heel eigen verhaal naar deze film komt kijken.

In de gracht zwom een man, een oude man, zo schatte ik, gezien zijn bewegingen. Na een baantje of wat zwom hij naar de kant, een hoge stenen kant, met een hek. Hij had een touw aan dat hek gebonden, dat in het water hing. Halverwege de zichtbare lengte van het touw, een knoop, ter ondersteuning van een hand, en aan het einde een lus, die de man uit het water trok, voor hij er zijn voet in stak om zich uit het water te hijsen en over het hek te klimmen. Aan het hek hing een plastic tas, waar eerst een handdoek uit kwam, daarna een helderwitte badstof ochtendjas. De man droogde zich grondig af, trok de jas aan, schoof zijn voeten in slippers en schuifelde de woonwijk in: een witte gedaante met een helblauwe tas aan de hand. Ik dacht aan Mao die zwom in de Yangtse, en waande me in een zinsbegoocheling.

Gisteren scheen de zon zo koesterend door het raam, dat ik het kachelloos warm had achter mijn bureau. Ik moest eigenlijk naar buiten, maar de gedachte aan heel Amsterdam en de helft van het land flanerend in het Vondelpark of verzaligd zuchtend op elk terras deed me binnenblijven. Morgen, dacht ik, morgen ga ik. Dan is het maandag. Maandag kwam, grijs, guur en regenachtig. Vanachter mijn bureau kijk ik uit mijn raam, naar de kleine narcisjes die nu dapper glimmen van de nattigheid waar ze gister nog straalden in de zon. Ik ben alweer bijna op weg naar de kachel.

Ooit werd ik in Antwerpen, na een halve nacht praten met een groep Ierse muziekanten over muziek en andere levensbepalende zaken, door een van onze gesprekspartners, ik was met een vriendin op weg naar ons hotel, toch onverwachts tegen een muur gedrukt. Ik rook de bieradem van mijn voorheen prettige gesprekspartner toen hij zijn gezicht dicht bij het mijne bracht. Hij zei: `hey babe'. Ik zette mijn handen op zijn borst en antwoordde:`take a walk on the wild side'. Hij lachte, en mij werd ongewenst zoenen bespaard. Dankzij Lou Reed.

Vanmorgen onder de douche dacht ik aan een foto die ik ooit uit de krant knipte: een vrouw in een Russisch (toen nog Sovjet) gevangenkamp wast zich onder een douche.
Vervolgens dacht ik aan de meiden van Pussy Riot, ergens verloren in een onnavolgbaar rechts- en machtssysteem, om via een herinnering aan tijdens het haarwassen in mijn hoofd bijtende gletsjersmeltwater bij Mount Everest, en flitsbeelden van elkaar met champagne uit goed geschudde flessen benattende wielrenners uit te komen bij de in Rusland gevangen zittende Greenpeace activisten. Daarna de kraan dichtgedraaid en me stevig afgedroogd.